Swiat Pod Stopami

Z portu Ketapang na Javie udaliśmy się promem na kolejną wyspę Indonezji – Bali. Byliśmy strasznie ciekawi tej wyspy bo o Bali słyszał niemal każdy. Pisano o niej książki, turyści mówią o tej wyspie jako o rajskim miejscu itd. Bardzo chcieliśmy przekonać się na ile faktycznie ta wyspa wyróżnia się pośród innych. Naszą podróż po Bali rozpoczęliśmy od mniej uczęszczanej – północnej części.

Postanowiliśmy zatrzymać się na parę dni w Lovinie i stąd zbadać północ wyspy. Lovina mimo, że nie jest największym miastem w tej części Bali (niedaleko Loviny znajduje się Singaraja, która jest drugim co do wielkości miastem na Bali) stanowi ciekawe miejsce do zatrzymania i znane jest z czarnych plaż, które w agencjach turystycznych reklamowane są jako najpiękniejsze czarne plaże Bali. Również z tego miejsca organizowane są rejsy statkiem w miejsca gdzie żyją delfiny. Wpłynęło to na wizerunek miasteczka do tego stopnia, że w wielu miejscach delfiny umieszczane są w logo restauracji czy punktów usługowych a przed plażą zbudowany został wielki pomnik z delfinami.

Sama Lovina jednak okazała się być – mimo przygotowanej pod turystów infrastruktury w postaci restauracji, hoteli, resortów itd. – mało ciekawym miejscem, a plaże mocno przereklamowane. Dość powiedzieć, że czarna plaża sama w sobie jest już mało ciekawa bo bardziej brudzi niż zapewnia relaks, ale również woda w tym miejscu okazała się mocno zanieczyszczona i mętna. I nie chodzi tu nawet o nieczystości organiczne, ale zwyczajne śmieci, które można zobaczyć w wodzie! Fakt, że w tej chwili jest okres pozasezonowy pozwala nieco odetchnąć od wszędobylskich turystów, ale i tak widać, że to miasteczko raczej przeliczyło się z popularnością wśród turystów bo mnóstwo miejsc oznaczonych jest kartką „For Sale” a wiele punktów jest po prostu zamkniętych „na głucho”. Również liczba ogłoszeń o sprzedaży budynków, mieszkań, a nawet całych hoteli wskazuje na to, że interes tutaj „nie kręci się” jak zakładano.
Mimo całej tej otoczki okres w którym tutaj przybyliśmy pozwolił nam odpocząć, zrobić porządne pranie kolejnych partii odzieży, no i przede wszystkim poznać okolice. Zatrzymaliśmy się w hotelu o wdzięcznej nazwie „Hotel Dupa” 🙂 I to było chyba najfajniejsze posunięcie jakie mogliśmy wykonać.

Nazwa nie przestraszyła nas ani trochę, a warunki, które udało nam się wynegocjować były najciekawsze od bardzo długiego czasu naszej podróży (dokładniej od czasu pobytu na wybrzeżu Kambodży). W dodatku w cenie jaką uzgodniliśmy otrzymaliśmy również śniadanie w postaci naleśnika z miodem i kawy lub herbaty. Hotel praktycznie nie miał żadnych gości więc wybraliśmy pokój na piętrze w oknem wprost na pola ryżowe i góry, które na Bali ciągną się wzdłuż północnego wybrzeża. W połączeniu z piękną przyrodą jaką można obserwować na wyspach Indonezji daje to już jakość samą w sobie.

W czasie pobytu w Lovinie obserwowaliśmy życie tutejszych mieszkańców, którzy żyją na skraju dżungli, pomiędzy polami ryżowymi lub wprost na wybrzeżu. Tak jak w pozostałych częściach Indonezji na ogół są to bambusowe małe domki (czasem podmurowane), nierzadko pokryte strzechą, a ich mieszkańcy na ogół żyją z połowów morskich, czasem uprawy ryżu i hodowli zwierząt. Zawsze jednak są uśmiechnięci i widać, że takie życie daje im satysfakcję i zadowolenie.

Niestety obraz ten jest na Bali coraz częściej skażony wyrastającymi tuż obok resortami dla europejskich emerytów szukających egzotycznych wycieczek do miejsc z leżakami i basenami, którzy potem całymi dniami leżą w resortach lub spacerują po sklepach by kupować tandetne pamiątki produkowane „pod zachodniego turystę”. Czasem też obraz natury i klimat egzotycznej wsi zakłócany jest wielkimi willami z basenami, które budowane są przez zachodnich „nowych właścicieli”, którzy wykupują tuta ziemię i osiadają by prowadzić tutaj interesy lub by udawać, że znaleźli ciekawsze miejsce do życia. Żałosny to obraz i wskazujący jak bardzo bezmyślna turystyka potrafi zmieniać obraz świata. Całe szczęście władze niektórych krajów wprowadzają restrykcje dla tego typu inwestycji dla zagranicznych „cwaniaków”. Póki co Indonezja temu nie przeciwdziała korzystając ze strumienia pieniędzy, które tutaj płyną, ale tracąc przy tym niestety swoją tożsamość i to co najcenniejsze: wspaniałą, niczym nie zakłóconą przyrodę i lokalną kulturę mieszkańców.

Całe szczęście przyroda jest twarda i dzielnie stawia opór takim zmianom. Już pierwszego dnia widzieliśmy praktycznie w środku miasteczka, biegnącą pośród pól ryżowych 1,5-metrową wielką jaszczurkę! Obraz był co najmniej zaskakujący a zobaczenie takiej jaszczurki biegnącej w kierunku obserwatora mogłoby u niejednej osoby wywołać zawał serca 🙂 Przyroda tutaj jest niewątpliwie piękna. Na Bali wśród różnych specyficznych dla tej wyspy gatunków żyje na przykład waran balijski – ogromna jaszczurka, która atakuje mniejsze zwierzęta (cztery wyspy dalej, na Komodo, żyje największa jaszczurka świata, zwana smokiem z Komodo lub waranem z Komodo, ale o tym w innym wpisie naszego blogu). Tak więc najmocniejszą stroną tej części wyspy okazały się nie plaże, czy Morze Balijskie (tutejsza część Pacyfiku), ale zwykła przyroda i piękne pola ryżowe, które u podnóży gór układają się w piękne tarasy.

Nasze badanie północnej części wyspy zakończyliśmy mniej więcej w połowie jej wysokości po drodze podziwiając przepiękną balijską architekturę świątyń, gęsto porośnięte roślinnością wzgórza, lasy pełne małp zwanych balijskimi makakami oraz jeziorami znajdującymi się po południowej stronie pasma górskiego. Mniej więcej w okolicy tych jezior przy miejscowości Candikuning odwiedziliśmy również założony w 1959 ogród botaniczny, który na terenie ponad 150 hektarów oferuje kolekcje przepięknych drzew i kwiatów specyficznych dla tego regionu świata. Cały ogród jest bardzo zadbany i stanowi wyśmienite miejsce do zapoznania się z wieloma gatunkami roślin i drzew, tym bardziej, że oferuje również możliwość zapoznania się z różnymi gatunkami ziół stosowanymi w medycynie, a poszczególne gatunki są opisane tabliczkami z nazwami w łacinie i języku angielskim.

Nasze poznawanie Bali przypadło na porę deszczową więc czasem musieliśmy zmierzyć się z ulewnym deszczem, który znienacka zaskoczył nas gdzieś w drodze. Na ogół jednak deszcz przychodzi po południu lub późnym wieczorem przeplatając się na zmianę z ostrym słońcem. W ciągu dnia mimo ożywczych deszczów temperatury są jednak na tyle wysokie, że trudno jest wytrzymać bez ciągłego picia napojów. Zapewne jednak dzięki takiemu klimatowi wyspy Indonezji mają taką niepowtarzalną i piękną przyrodę.
Z północny Bali udajemy się teraz do stolicy tej wyspy – Denspasar a stamtąd do Ubud – miasta określanego jako centrum artystycznego Bali.

Na koniec bardzo prosimy o kliknięcie w brzuszek Pajacyka aby zapewnić w ten sposób posiłek niedożywionym dzieciom z Polski, które czekają na Wasze wsparcie.

Kilka porad praktycznych:
Transport: Z Javy na Bali najtaniej jest udać się publicznym promem, który odpływa z portu Ketapang do Gilimanuk – najbardziej wysuniętej na zachód części Bali. Bilet na prom kosztuje 5750 ruppiah. Z Gilimanuk do Sinagaraji (lub Loviny) oraz w kierunku Denpasar autobusy odjeżdżają praktycznie co godzinę. Dworzec autobusowy znajduje się kilkaset metrów od portu gdzie przypływają promy (na prawo od wyjścia), a bilety na przejazd należy kupić bezpośrednio w autobusie. Szerokim łukiem należy omijać wszystkich oferujących „super” ceny na transport, ponieważ próbują oni sprzedać bilety po dużo wyższej cenie żerując na nieświadomych tematu turystach.
Do eksplorowania wyspy najlepiej wykorzystywać motocykl. Wypożyczenie motocykla na cały dzień kosztuje nie więcej niż 30 tys. ruppiah (należy się targować!) a paliwo 4500 ruppiah za litr (na 100 km wystarcza mniej więcej 2 litry paliwa). Wybierając się w drogę koniecznie należy zabrać ze sobą foliowy płaszcz przeciwdeszczowy, bo deszcz może spaść w każdej chwili, a jazda motocyklem w czasie deszczu kończy się totalnym przemoczeniem.
Zakwaterowanie: W Lovinie hotele oferują miejsca w cenie od 100 tys. ruppiah za noc i jest to przede wszystkim efekt powstających wokoło drogich resortów z basenami. Są jednak miejsca gdzie można wynegocjować cenę na poziomie 50 tys. ruppiah, dlatego warto pochodzić i potargować się z obsługą. Tym bardziej, że turystów jest tutaj coraz mniej, a poza sezonem wiele miejsc świeci pustkami.

This entry was posted on wtorek, luty 23rd, 2010 at 05:14 and is filed under Indonezja, Podróż. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.