Swiat Pod Stopami

Naszym celem wracając z Ruakaki było Tongariro – obszar będący narodowym parkiem położonym wokół słynnego jeziora Taupo i gór wśród których wyraźnie góruje piękny szczyt Ruapehu. Wracając postanowiliśmy jechać tzw. Twin Coast Drive, która wiedzie przez interesujące miejsca północnej wyspy nowozelandzkiej niemal aż do samego Auckland. Po drodze mogliśmy więc podziwiać przyrodę, która w Nowej Zelandii jest nadzwyczaj urokliwa. Poza tym nasze wrażenia potęgowała rozmaitość roślin, które tutaj bujnie porastają każdy wolny teren. Widać tutaj rośliny bardzo swojskie naszemu europejskiemu klimatowi (drzewa i krzewy liściaste znane również u nas), ale pośród nich wyrastają rośliny, które my znamy tylko z doniczek albo tropikalnych rejonów świata. Tak więc obok siebie rosną sobie brzozy, tuje, agawy i piękne wybujałe palmy. Trzeba przyznać, że takie kompozycje roślinne robią wrażenie.

Wybrzeże północnej wyspy jest również bardzo interesujące. Jadąc wzdłuż wschodniego wybrzeża można podziwiać wiele wspaniałych miejsc w których można snorkelingować lub po prostu pływać jeśli sprzyjają po temu temperatury. Do takich miejsc bez wątpienia należy wybrzeże przy którym znajduje się Kozia Wyspa (Goat Island). Sama wyspa ma powierzchnię9 hektarów, a jej nazwa wzięła się stąd, że żadne zwierzęta prócz kóz nie byłyby w stanie się tutaj zadomowić jako, że na wyspie nie ma świeżej słodkiej wody. Wyspa z racji gęstego zalesienia stanowi dobre miejsce na ptasie wylęgarnie, których jest tutaj całe mnóstwo. Samo wybrzeże nieopodal wyspy jest znakomitym miejscem dla miłośników snorkelingwania. W zasadzie już tuż przy brzegu, stojąc w wodzie po kolana, dzięki czystości wody można obserwować bogate życie podwodne. Amatorów snorkelingowania – nawet mimo jesiennych chłodów – nie brakuje i dzielnie poznają tutejszą podwodną faunę.

Podróżując po Nowej Zelandii można zauważyć, że kultura maoryska i rdzenni mieszkańcy są traktowani z należnym szacunkiem i każda nazwa ma bądź to brzmienie maoryskie bądź jest jego tłumaczeniem. Kozia Wyspa na przykład ma oryginalną nazwę Hawere-a-Maki,a jej historia wiąże się z Karakim i Kaitiakitangim (zanoszącym modły i opiekunem) oraz Maki ojcem Manuhiri. W wielu miejscach znajdują się pomniki lub rzeźby upamiętniające jakieś wydarzenia z historii Maorysów, a większość nazw geograficznych (nazwy miejscowości, nazwy jezior, wysp, gór czy rzek) ma zachowane oryginalne brzmienie pochodzące z historii maoryskiej. Poniżej znajduje się na przykład pomnik maoryski upamiętniający Ngati Manuhiri przodka obecnych pokoleń.

W dalszej części podróży wybrzeżem mogliśmy podziwiać plaże, które o tej porze roku stanowią doskonałe miejsca na zabawy żaglowozami (odmianą bojerów jeżdżących na kółkach). To kolejne potwierdzenie tego co już zauważyliśmy w Australii: ludzie tutaj nie tracą całego swojego czasu na ciężką pracę a potem siedzenie przed telewizorem tylko mają czas na realizację swojego hobby, a praca ma jedynie to ułatwiać 🙂 Jesteśmy za taką normalnością!

Najważniejszą jednak obserwacją Nowej Zelandii jest potwierdzenie tego co wiedzieliśmy przed przyjazdem: ogromna liczba owiec. Na jednego mieszkańca Nowej Zelandii przypada aż 10 owiec! Przy populacji wynoszącej niecałe 4,5 mln mieszkańców oznacza to, że na łąkach wypasa się ponad 40 mln owieczek 🙂 Może w porównaniu do tego co doświadczyliśmy w Mongolii (gdzie na jednego mieszkańca przypada 13 koni!) nie jest to wynik oszałamiający, ale należy pamiętać, że NZ to bądź co bądź bardziej cywilizowany kraj, któremu blisko do kultury europejskiej. Na północnej wyspie, która jest bardziej zaludniona niż południowa i tak liczba owiec na łąkach zaskakuje. Szczególnie pięknym widokiem są owieczki „porozrzucane” równomiernie na wzgórzach i pagórkach. Doszliśmy wspólnie do wniosku, że owieczki na tych ogromnych przestrzeniach wyglądają z daleka jak wysypany z przelatującego samolotu z ogromnej torebki popcorn 😉

Oczywiście nie brakuje tutaj również innych zwierząt „domowych” takich jak kozy, lamy, krowy czy pawie. Kraj jest więc w swojej naturalności przyrody przepiękny, a urozmaicony teren i roślinność sprawia, że można się tutaj czuć jak w magicznej powieści. Świat, którego w Europie (poza wyspami) nie można już doświadczyć. Wolność, smak prawdziwych warzyw, bujnej roślinności i życia bliskiego naturze są cudowne i wyraźnie odczuwalne nawet jesienią.

To tutaj w ubiegłym wieku zmigrowali ludzie, którzy chcieli takiego życia. Wielkich przestrzeni, drewnianych domów i swoich farm z dala od światowego zgiełku, który wdziera się drzwiami i oknami zabijając naszą codzienność i potrzeby bliskości przyrody i nieskrępowanego kontaktu z naturą. Teraz znaleźliśmy się w sercu tej natury Tongariro – przepięknej części północnej wyspy. O wrażeniach z naszych pierwszych wypraw na tym terenie w następnym wpisie 🙂

Na koniec naszym zwyczajem bardzo prosimy o kliknięcie w brzuszek Pajacyka na stronie aby zapewnić w ten sposób posiłek niedożywionym dzieciom z Polski.

This entry was posted on wtorek, kwiecień 20th, 2010 at 00:47 and is filed under Nowa Zelandia, Podróż. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.